Παιδαγωγική (!!!) η λογική της συγχώνευσης των σχολείων

Ναι, το ακούσαμε και αυτό! Δια στόματος υπουργείου Παιδείας.

Καλό ανέκδοτο!

Και σύντομο. Τεσσάρων ημερών! Είχαμε τέσσερις ημέρες για να το επεξεργαστούμε και να διαβουλευτούμε. Χθες, την Δευτέρα 24-1-2011, έληξε η «διαβούλευση».

Όποιος διαβουλεύτηκε, διαβουλεύτηκε. Τέλος.

Προσωπικά, μάτι δεν έκλεισα αυτές τις μέρες. Διαβουλευόμουν ακατάπαυστα. Με τον εαυτό μου βέβαια. Πάσχιζα να βρω αυτή τη λογική. Την παιδαγωγική.

Μα διαρκώς ξεπηδούσαν μέσα μου διάφοροι τύποι και μ΄ ενοχλούσαν. Άλλοτε ξεπηδούσε κάποιος άξεστος Μακρυγιάννης, που έχει το κουσούρι να «τα χώνει», άλλοτε κάποιος χωριάτης Στρεψιάδης, που έχει ως κακό συνήθειο το «ξέχεσμα», και άλλοτε ένας μαθητής μου, ο Διονύσης, που, κάθε φορά που με βλέπει, μου λέει με νόημα και άπταιστο ζακυνθινό accent «δάσκαλεεε, έχω ένα καλόοο!». Ανέκδοτο, εννοεί.

Και μ΄ ενοχλούσαν πραγματικά και δεν ήξερα τι να κάνω. Να προβληματιστώ, να γελάσω ή να κλάψω. 

Κατάφερα, όμως, και στο τέλος τούς έβαλα στη θέση τους.

Και προβληματίστηκα βαθιά. Και σοβαρά. Απίστευτη ομφαλοσκόπηση πέτυχα. Νιώθω περήφανος.

Και κατέληξα στο συμπέρασμα: είναι πράγματι παιδαγωγική η λογική της συγχώνευσης των σχολείων. Μην πω καραπαιδαγωγική!

Και μη γελάσετε μ΄ αυτό. Έχω ένα ολάκερο οπλοστάσιο επιχειρημάτων να το υποστηρίξω.

Και πρώτα-πρώτα είναι παιδαγωγική για τα ίδια μας τα παιδιά. «Πρώτα ο μαθητής» βλέπετε! Διότι, πολύ απλά, αν συγχωνεύσεις τα σχολεία, αυτόματα αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα. Θα απαλλαγούμε επιτέλους από τα τμήματα των 20-25 μαθητών. Θα τα κάνουμε τριαντάρια και βάλε. Και, όπως όλοι γνωρίζουμε, όσα περισσότερα παιδιά στοιβάζονται μέσα σ΄ ένα τμήμα τόσο μεγαλύτερο μπούγιο και χαβαλές γίνεται και τόσο καλύτερα αποδίδει το μάθημα. Ποιος, δηλαδή, λέει πως το μάθημα είναι πιο αποτελεσματικό, όταν είναι μικρός ο αριθμός μαθητών, υπάρχει ηρεμία και όλα τα παιδιά μπορούν να παρακολουθήσουν; Τι, το λένε οι έρευνες και όλα τα παιδαγωγικά εγχειρίδια; Κουραφέξαλα! Χεσμένες τις έχω και τις έρευνες και τα παιδαγωγικά εγχειρίδια. Άκου, να λένε πως πρέπει η αναλογία να είναι 1 προς 15! Σιγά μην είναι και 1 προς 4! Μάθημα κάνουμε, δεν παίζουμε δηλωτή!

Τι, λένε και για εξατομικευμένη μάθηση; Μην τρελαθούμε! Όλοι στο ίδιο καζάνι δεν βράζουν; Ας βράσουν, λοιπόν. Διακρίσεις θα κάνουμε; Α, οι ρατσισμοί και οι αποκλεισμοί μακριά από μένα!

Εξάλλου, είναι δυνατόν να μπαίνει ένας δάσκαλος σε μια τάξη και να κάνει μάθημα μόνο με 20 μαθητές; Με τι διάθεση να κάνει μάθημα αυτός ο άνθρωπος; Ενώ, αν έχει 30 και βάλε, θα νιώθει πως είναι, τέλος πάντων, κάποιος, πως έχει ακροατήριο, πως έχει εξουσία, πως θα πει και καμιά εκατοστή «σκάστε» την ώρα.

Και τι έγινε και αν δεν μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι μαθητές, επειδή θα είναι πολλοί; Όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε!

Και κάτι «κολλητηλίκια», τύπου να γνωρίζει ο δάσκαλος τα παιδιά με το μικρό και το μεγάλο τους όνομα και να έχει και καλές σχέσεις μαζί τους, να κοπούν. Δε χρειάζεται να δίνουμε και πολύ αέρα!

Και μετά, τι πρόβλημα έχουν κάποιοι, αν τα παιδιά χτυπάνε και καμιά δεκαριά με δεκαπενταριά χιλιόμετρα τη μέρα ή καμιά ωρίτσα μέχρι να φτάσουν στο σχολείο; Καλό θα τους κάνει. Θα μπορούν να απολαμβάνουν μια μαγευτική διαδρομή. Να χαζεύουν τις βουνοκορφές και τα λαγκάδια, αν είναι σε κανά χωριό ή τις βιτρίνες, αν είναι σε καμιά μεγαλούπολη. Και έτσι, γεμάτα εικόνες και παραστάσεις να ξεκινούν και να τελειώνουν τη σχολική τους μέρα. Τι πιο όμορφο; Τι πιο αναζωογονητικό;

Και λεωφορείο να μην υπάρχει, μπορούν να πηγαίνουν με τα ποδαράκια τους. Να γυμνάζονται λιγουλάκι και να σκληραγωγηθούν. Παχύσαρκα και μαμούχαλα δηλαδή θέλουμε τα παιδιά μας; Άσε, που έτσι δε θα νυστάζουν την πρώτη ώρα!

Και όσα δεν μπορούν, ε, τι να κάνουμε; Ας διακόψουν το σχολείο. Ας καθίσουν σπίτι τους, ας σπείρουν κανένα χωράφι ή ας στήσουν κανένα μαντρί. Όλους επιστήμονες δηλαδή θα τους κάνουμε;  

Και δεν κατάλαβα, γιατί αντιδρούν οι μπαμπάδες και οι μαμάδες; Γιατί, κακό θα τους κάνει λίγη πρωινή και μεσημεριανή άσκηση; Να δεις πως χάνονται κάτι «κοιλίτσες» και «ψωμάκια»! Μωρέ, η κυβέρνηση μεριμνά για μας! Τζάμπα δίαιτα μάς προσφέρει και εμείς, οι αχάριστοι, δεν την εκτιμούμε!

Και χάθηκε, δηλαδή, ο κόσμος, αν ξυπνήσουμε, αντί για τις έξι, στις πέντε το πρωί; Και αν, αντί να φάμε για μεσημέρι στις δυόμισι, φάμε στις τρεισήμισι; Σιγά τα λάχανα! Και πού είναι το κακό, αν πάρουμε και το αυτοκίνητό μας και κάψουμε και λίγη βενζίνη παραπάνω; Ή αν χρειαστεί να δίνουμε το μισό μας μηνιάτικο για να αγκαζάρουμε και κανένα ταξάκι να πηγαίνει τα παιδιά μας πριβέ στο πλησιέστερο σχολείο;  Για τα παιδιά μας και τη μόρφωσή τους, ρε, το κάνουμε! Τσιγκουνιές και μιζέριες δε χωρούν.

Ε, και λίγη κινησούλα να βρούμε ή κολλήσουμε σε κανένα χαντάκι, δεν τρέχει και τίποτα! Μωρέ, η κυβέρνηση μεριμνά για μας! Χρώμα και περιπέτεια θέλει να δώσει στη ζωή μας και εμείς, οι πεζοί, δεν την εκτιμούμε!

Και δεν κατάλαβα δηλαδή, τι θα πει «σχολείο της γειτονιάς»; Γιατί τα παιδιά μας να πηγαίνουν σε κάποιο χώρο που τον γνωρίζουν και νιώθουν άνετα; Και τι έγινε που μπορεί να είναι εξάχρονα ή δωδεκάχρονα; Δεν πρέπει και αυτά να γνωρίσουν και άλλα μέρη; Να δουν πως είναι ο κόσμος παραέξω; Μυξιάρικα τα θέλουμε;

Και δεν κατάλαβα επίσης, γιατί να μην έχουμε πολυδύναμα σχολικά κέντρα, απρόσωπα, χαοτικά και ανεξέλεγκτα; Γιατί να μην έχουμε σχολεία-πολυκαταστήματα; Γιατί τα παιδιά ν΄ αναγκάζονται να πηγαίνουν μόνο στο The Mall για να νιώσουν το χάος και τον πανικό της κοσμοσυρροής; Τι θα πει μικρά σχολεία, συμμαζεμένα, ελεγχόμενα και εύρυθμα;  Μικροαστισμοί και έλλειψη χωροταξικής έμπνευσης!

Πολυδύναμα χαοτικά σχολεία. Αυτή είναι η λύση! Αυτό είναι το μέλλον! Να μπαίνουν, ρε αδελφέ, τα παιδιά σ΄ ένα σχολείο και να «χάνουν την μπάλα». Να χρειάζονται GPS για να προσανατολιστούν. Να χέζονται από το φόβο τους, πρωτάκια και μη. Να βρίσκουν ό,τι θέλουν εκεί, έτσι, χωρίς κανένα έλεγχο, από στρογγυλές τυρόπιτες μέχρι στρογγυλά «σκονάκια» σκόνης. Να κάνουν ό,τι γουστάρουν, να φτιάχνουν συμμορίες, να πλακώνονται και να ξεχαρμανιάζουν.

Και αν δεν υπάρχουν επαρκείς υποδομές και αίθουσες, πάλι εκεί, το ένα πάνω στο άλλο, να συσφίγγουν τις σχέσεις τους! Ακοινώνητα, δηλαδή, τα θέλουμε τα παιδιά μας;

Να έχει και ο Διευθυντής κάποιο βάρος! Να μη βολοδέρνει σε σχολεία των 100 παιδιών και 40 καθηγητών και να ασκεί χαζοδιοίκηση, με συναισθηματισμούς και άλλα τέτοια χαζά. Αλλά, να λέει: «εγώ, ρε, διοικώ 500 τροφίμους! Και δεν μασάω!»

Και δεν κατάλαβα δηλαδή, γιατί να μη συγχωνευτούν ή να κλείσουν κάποια σχολεία; Γιατί, οι «προβληματικές επιχειρήσεις» καλύτερη μοίρα έχουν; Με τρελαίνουν κάτι απολειφάδια του παρελθόντος που απαιτούν λεφτά για την παιδεία! Ρε σεις, για τα σχολεία; Αφού είναι προβληματικά! Και σε περίοδο μνημονίου; Δεν πάτε καλά! Περικοπές κύριοι. Συγχωνεύσεις και καταργήσεις! Λιγότερα σχολεία, λιγότερες δαπάνες. Τι πιο απλό και τι πιο σοφό! Τι, μόνο τριακόσια σχολεία θα κλείσουν φέτος; Κωλώστρες μάλλον είναι και αυτοί που είναι πάνω τώρα!  

Και δεν κατάλαβα δηλαδή, τι ζόρι τραβάνε οι καθηγητές; Τι και αν χαθούν οργανικές θέσεις και χρειάζεται να κόβουν χιλιόμετρα για να συμπληρώνουν το ωράριό τους σε διαφορετικά σχολεία; Την ταλαιπωρία σκέφτεστε ή τα ευρωδάκια που θα ξοδεύετε; Εσείς, κύριοι, είστε «δημόσιοι κοπρίτες», λίγη ταλαιπωρία σάς βλάπτει; Και τόσα παίρνετε, αν και είστε «αντιπαραγωγικοί»! Ας τσοντάρετε και κάτι για το κράτος! Τσιμουδιά!

Και αν φρακάρουν οι μεταθέσεις, τι έγινε; Και τι έγινε, αν ξεσπιτωθήκατε και έχετε τα παιδιά σας αλλού; Ας μη διοριζόσασταν! Εκεί, κύριοι, που διοριστήκατε θα πάρετε σύνταξη, αν την πάρετε! 

Και αν κάποιοι περισσεύουν, μετάταξη! Και αν δεν σας αρέσει, στο σπίτι σας!

Και αν σταματήσουν και οι διορισμοί και μείνουν χιλιάδες άνεργοι, τι να κάνουμε; Ας πρόσεχαν όσοι επέλεξαν να σπουδάσουν εκπαιδευτικοί! Δεν τους ανάγκασε κανείς! Δική τους επιλογή ήταν. Ας την λουστούν!      

Και για να τελειώνουμε. Είναι παιδαγωγική η λογική των συγχωνεύσεων, διότι το λέει η κυβέρνηση. Τέλος.

Κάτσε κάτω παιδί μου, δεν ακούς; Δεν κατάλαβα; Μήπως διαφωνείς και έχεις αντιρρήσεις;  Θα σε πετάξω έξω! Και συ, ο διπλανός του! Α, επιμένετε, βλέπω! Δε βάζετε μυαλό! 

Πρασσάς και Τσιατήνας, αποβάλλεστε! Δρόσος, η σειρά σου!