Το πείραμα που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 (το 1973 για την ακρίβεια, μετά την ενεργειακή κρίση) στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής και είχε ως στόχο τον πολιτικό έλεγχο αυτών μέσω των μηχανισμών οικονομικής βοήθειας-εξάρτησης του Δ.Ν.Τ., προκειμένου να μην μολυνθούν από τον «ιό της επανάστασης» που ενδημούσε στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, και μετά επεκτάθηκε στις χώρες της Μαύρης Ηπείρου, προκειμένου να περιφρουρηθεί η καταλήστευση του ορυκτού τους πλούτου, και στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, προκειμένου να απομονωθεί πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά η επανακάμπτουσα Ρωσία, διεξάγεται πλέον μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα νέα πειραματόζωα-θύματα είναι η Ελλάδα και η Ιρλανδία. Έπεται, καθώς φαίνεται, και η Πορτογαλία.
Και αν ο μέχρι τώρα στόχος του πειράματος αυτού ήταν σαφής και ευδιάκριτος, ο «παραδοσιακός», όπως τον γνωρίζαμε, έλεγχος περιοχών νευραλγικής γεωπολιτικής σημασίας για τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των δυνάμεων που κατασκεύασαν και χειραγωγούν το Δ.Ν.Τ. και πιο συγκεκριμένα της Αμερικής, η οποία είναι και η βασική χρηματοδότρια των ληστρικών αυτών δανείων, τώρα τα πράγματα περιπλέκονται.
Περιπλέκονται διότι στοχοποιούνται χώρες οι οποίες παραδοσιακά ανήκουν στον «κλαμπ» της Ε.Ε., έστω και αν δεν αποτελούν τον «σκληρό της πυρήνα», έστω και αν αποτελούν την «περιφέρεια της», έστω και αν αποτελούν το «μαλακό της υπογάστριο». Γιατί, μπορεί η Ελλάδα, η Ιρλανδία και οσονούπω η Πορτογαλία να είναι οι «αδύναμοι κρίκοι», δεν παύουν όμως να αποτελούν τους κρίκους μιας αλυσίδας η οποία φτιάχτηκε για να δέσει -ή και να αλυσοδέσει- έναν οικονομικο-πολιτικό υπερεθνικό σχηματισμό, την Ε.Ε. και ένα υπερεθνικό -και ομολογουμένως ισχυρό- νόμισμα, το Ευρώ. Και περιπλέκονται ακόμη περισσότερο, όταν ακούγεται πως τα επόμενα πειραματόζωα-θύματα μπορεί να είναι η Ισπανία, η Ιταλία, ακόμη και η Ολλανδία.
Περιπλέκονται διότι το «πιστόλι» πλέον το κρατούν -και το δίνουν στα θύματά τους μόνο για να αυτοκτονήσουν- τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι διεθνείς επενδυτικοί οίκοι με τις κερδοσκοπικές τους επιθέσεις και τις αρνητικές αξιολογικές τους εκθέσεις, κάνοντας καθημερινά πάρτι με τα spreads. Και περιπλέκονται ακόμη περισσότερο, όταν ακούγονται φωνές που θέλουν αυτά τα ίδια τα ιδρύματα να τα αναγορεύσουν ως «σωτήρες» των χωρών αυτών (πρόταση Γερμανίας και Γαλλίας για συμμετοχή ιδιωτών στην αγορά κρατικών ομολόγων των χωρών που αναζητούν στήριξη από τον μηχανισμό).
Περιπλέκονται διότι οι μηχανισμοί αυτοί οικονομικο-πολιτικής εξάρτησης, αντί να αποδυναμώνονται, ενισχύονται και νομιμοποιούνται θεσμικά με τη συμμετοχή στο πείραμα, εκούσια ή εξ ανάγκης, και των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. (Ε. Επιτροπή και Ε.Κ.Τ.). Και περιπλέκονται ακόμη περισσότερο, όταν μερίδιο στα προσδοκώμενα οφέλη διεκδικούν και κραταιές ευρωπαϊκές καπιταλιστικές δυνάμεις -με προεξέχουσα τη Γερμανία- αναπτύσσοντας μεταξύ τους άλλοτε διελκυστίνδες και άλλοτε αλισβερίσια.
Τα νέα αυτά στοιχεία δημιουργούν και νέα δεδομένα. Δημιουργούν ένα «νέο περιβάλλον» μέσα στο οποίο διεξάγεται το πείραμα, με νέες μεταβλητές και νέους στόχους. Ένα περιβάλλον που πρέπει άμεσα να αποκωδικοποιηθεί και να μελετηθεί, πριν αλλάξει δραματικά η «οικονομικο-πολιτική γεωγραφία» της Γηραιάς Ηπείρου, όπως βέβαια και ολόκληρου του κόσμου, εις βάρος, όχι τόσο των κρατικών μηχανισμών και συνασπισμών, όσο των λαών και πολιτών.
Η δική μου πάντως αίσθηση είναι πως το καπιταλιστικό σύστημα, μετά τους κλυδωνισμούς που υπέστη εξαιτίας της πρόσφατης οικονομικής κρίσης στη φυσική του κοιτίδα, την Αμερική, «αυτορυθμίζεται και αυτοποιείται», αναδιπλώνεται και αυτονομείται. Υπερβαίνει το πλαίσιο των μέχρι τώρα συμβατικών προσεγγίσεων και ερμηνειών τύπου «πίσω από το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκονται τα αμερικάνικα συμφέροντα». Πίσω από το καπιταλιστικό, λοιπόν, σύστημα βρίσκονται τα συμφέροντα του ίδιου του συστήματος. Συμφέροντα που, προς στιγμή, αμφισβητήθηκαν και απειλήθηκαν.
Το σύστημα βρυχάται και εκδικείται. Και δείχνει τα δόντια του. Ακόμη και στις χώρες που το υπηρετούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου