Δυο αράδες αφιερωμένες σε όλους όσοι μας χτυπάνε• σε όλους όσοι θέλουν να χτυπάνε και να φιμώνουν τους ανθρώπους /δημοσ. στις 27-11-2010 στις www.ripes.gr

Και θα επιμένουμε ακόμη περισσότερο.

Γιατί έχουμε δύναμη. Μια τεράστια δύναμη, μια ασύλληπτη δύναμη, μια εκνευριστικά απειλητική δύναμη. Έχουμε τη δύναμη την ξεχασμένη. Τη δύναμη του ανθρώπου. Την σκέψη. Ελεύθερη. Απαλλαγμένη από φερτές ύλες. Χωρίς προπετάσματα και προσκόμματα. Απούλητη και ακέρια. Χωρίς δεκανίκια και μπαλώματα. Και ακούραστη. Που καματεύει και ξακρίζει όλα εκείνα τα χωράφια που κάποιοι τα θέλουν άνυδρα, ξερικά, άγονα. Απλά σκεφτόμαστε. Και σκεφτόμαστε φωναχτά. Χωρίς φόβο.

Και εξουσία έχουμε. Την πιο ισχυρή. Πιο ισχυρή και από όλες τις εξουσίες μαζί. Γιατί δεν ανήκουμε πουθενά. Δεν ανήκουμε σε κανέναν. Δε χαριζόμαστε σε κανέναν. Δε θυσιαζόμαστε για κανέναν. Εξουσιάζουμε την σκέψη μας, την ύπαρξή μας, τη ζωή μας. Ανήκουμε στον εαυτό μας. Και στα παιδιά μας.  

Και μάτια έχουμε. «Πάντ΄ ανοιχτά, πάντ΄ άγρυπνα». Που αστράφτουν σαν το ατσάλι στο νερό. Που ρυτιδώνουν το θολό, που χαρακώνουν το γκρίζο, που σκίζουν το μαύρο. Και ατενίζουν το φως.  

Και ψυχή έχουμε. Που αισθάνεται και πονάει, καθώς τραγωδοποιεί το σολωμικό δράμα «να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό». Που δακρύζει και οργίζετε, καθώς βλέπει όλες εκείνες τις «μαραγκιασμένες από δημόσια αξιώματα και αμαρτίες» σεφερικές ψυχές «να πελεκούν τον τόπο τούτον και να τον καίνε σαν το πεύκο». Που περιγελά και θεριεύει, σαν την ψυχή του αγράμματου και άξεστου εκείνου γέρου, του Μακρυγιάννη, όταν, βλέποντας τα αλισβερίσια των κοτζαμπάσηδων για την εξουσία, ξεστόμιζε «και τα οτζάκια καύλωναν». 

Και πάνω απ’ όλα έχουμε όλους εσάς που μας χτυπάτε! Που χαλυβδώνετε τη δύναμή μας, που εδραιώνετε την εξουσία μας, που κρατάτε ξάγρυπνα τα μάτια μας και καθαρή την ψυχή μας.

Γι’ αυτό μη σταματάτε. Μη σταματάτε να μας χτυπάτε. Μη σταματάτε να χαλκεύετε και να στιλβώνετε ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε!