Ο δρόμος για την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα μας περνάει και μέσα από την ενοποίηση και συγχώνευση των Σχολικών Μονάδων!
Αυτή είναι μία από τις προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας -να με συμπαθάτε, μα το άλλο μακρινάρι με δυσκολεύει αφάνταστα- που ετέθη προς δημόσια διαβούλευση. Και για του λόγου το αληθές, μεταφέρω αυτολεξεί το σχετικό χωρίο από το δελτίο τύπου του υπουργείου (02/12/2010) για την «Αναβάθμιση της διοίκησης της εκπαίδευσης»: «Η απόδοση αυξημένης αυτονομίας στις Σχολικές Μονάδες και η αύξηση των αρμοδιοτήτων των διευθυντών των σχολικών μονάδων καθιστά απαραίτητη τη λήψη μέτρων όπως (μεταξύ άλλων): Ενοποίηση – συγχώνευση Σχολικών Μονάδων».
Αυτή και αν είναι πρόταση!
Αυτή και αν είναι «ρητορική» και «υποκρισία»!
Διότι, καταρχάς, δε χρειάζεται να τεθεί σε δημόσια διαβούλευση, αφού ήδη έχει τεθεί σε εφαρμογή. Ήδη από τον Σεπτέμβρη έχουν συγχωνευθεί ουκ ολίγες σχολικές μονάδες σ΄ όλες τις περιφέρειες της χώρας. Και συνεχίζεται η πυρετώδης συλλογή στοιχείων από τις περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης για εντατικοποίηση των συγχωνεύσεων μέσα στο 2011-2012. Αν και, πίσω από τον στόχο της ενοποίησης-συγχώνευσης, υποφώσκει ένας άλλος στόχος, η κατάργηση σχολικών μονάδων, η οποία, παρεμπιπτόντως, ήδη έχει ξεκινήσει, κυρίως στα ολιγοθέσια Δημοτικά της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Διότι, η αυτονομία στις Σχολικές Μονάδες δεν προκύπτει μέσα από «λογικές συγχωνεύσεων» και «υπερφόρτωσης» των ήδη βεβαρημένων Σχολικών Μονάδων. Προκύπτει μέσα από την ουσιαστική αποκέντρωση και την ενδυνάμωση του ρόλου τους στην χάραξη και υλοποίησης εσωτερικής εκπαιδευτικής πολιτικής.
Διότι, η αύξηση των αρμοδιοτήτων των διευθυντών δεν επιτυγχάνεται μέσα από την αύξηση των τμημάτων και του αριθμού των μαθητών και του εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού· μια τέτοια αύξηση μόνο με επιπλέον γραφειοκρατικές ευθύνες, υποχρεώσεις και άγχος επιφορτίζει τον διευθυντή. Επιτυγχάνεται μέσα από την εκχώρηση ουσιαστικών αποφασιστικών αρμοδιοτήτων στον διευθυντή, προκειμένου να μπορεί να συνδιαμορφώνει με τα υπόλοιπα «όργανα συμμετοχής» της Σχολικής Μονάδας τούς στρατηγικούς της κυρίως στόχους.
Διότι, είναι ανακόλουθο -και παιδαγωγικά ανεπίτρεπτο- από τη μια να επικαλείσαι την αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης και από την άλλη να στοιβάζεις τους μαθητές σε τμήματα, όπου η αναλογία μαθητών-εκπαιδευτικού είναι διπλάσια ή και παραπάνω της μέγιστης αποδεχτής αναλογίας, που όλα τα παιδαγωγικά εγχειρίδια προτείνουν (1 προς 15). Ένα τέτοιο στοίβαγμα μόνο ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί να προσδώσει στην εκπαίδευση. Απεναντίας, εμποδίζει την εφαρμογή αποτελεσματικότερων μεθόδων διδασκαλίας, όπως είναι οι συνεργατικές μέθοδοι, ακυρώνει την εξατομικευμένη διδασκαλία, δυσχεραίνει την επίτευξη των διδακτικών και παιδαγωγικών στόχων, επιβαρύνει το «κλίμα της τάξης», δυσκολεύει την προσέγγιση και επικοινωνία μαθητών-εκπαιδευτικών και εν τέλει καθιστά αναποτελεσματική την εκπαιδευτική πράξη.
Διότι, είναι ανακόλουθο -και κοινωνικά ανεπίτρεπτο- από τη μια να ευαγγελίζεσαι την στήριξη-ενίσχυση της περιφέρειας, και κυρίως των απομακρυσμένων περιοχών της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, και από την άλλη να αλλάζεις τον «χάρτη της εκπαίδευσης» εις βάρος τους, οδηγώντας σε συρρίκνωση του σχολικού τους δικτύου, άρα και των μορφωτικών τους δικαιωμάτων, ακυρώνοντας ή καταλύοντας, παράλληλα, ακόμη και το Σύνταγμα (η ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 101 του ελληνικού Συντάγματος, περί νησιωτικότητας, επιτάσσει «τη διοίκηση και τον κοινό νομοθέτη…να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών περιοχών…».
Διότι, είναι ανακόλουθο -και ηθικά ανεπίτρεπτο- να «παράγεις» εκπαιδευτικούς, οδηγώντας τους νέους στις παιδαγωγικές σχολές, μόνο και μόνο για να μην καταγράφονται αμέσως στη λίστα των ανέργων και μετά, συρρικνώνοντας το δίκτυο της εκπαίδευσης, να τους αφήνεις αδιόριστους,. Και δεν μπορείς να ζητάς από τους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς με ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση να αποδίδουν τα μέγιστα στο λειτούργημά τους και συγχρόνως να τους έχεις σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας, μην τυχόν καταργηθούν ή συρρικνωθούν οι Σχολικές τους Μονάδες, οι ώρες διδασκαλίας τους και χάσουν, τελικά, την οργανική τους θέση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον.
Και τέλος, διότι είναι ανακόλουθο -και πολιτικά ανεπίτρεπτο- να διαλαλείς το πόσο σημαντική «επένδυση» για μια χώρα είναι η εκπαίδευση και να δεσμεύεσαι για αύξηση της χρηματοδότησης αυτής και ταυτόχρονα να αναπτύσσεις μια παρελκυστική ρητορική περί δήθεν αναβάθμισης, αυτονόμησης και ενίσχυσης της μόνο και μόνο για να συγκαλύψεις την πολιτική λιτότητας και περικοπών. Μόνο και μόνο για να διασκεδάσεις τις εντυπώσεις. Μόνο και μόνο για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου