Μέχρι το βράδυ του Σαββάτου 8 Δεκέμβρη 2008, ήταν ένα παιδί· αμούστακο· γεμάτο νιάτα και ορμή, γεμάτο ζωή και πάθος, γεμάτο ιδέες και όνειρα, γεμάτο φαντασία και μουσική, γεμάτο αντισυμβατικότητα και οράματα· και ανυποψίαστο.
Το βράδυ εκείνο έγινε αίφνης ένα «τσογλάνι» για κάποιους νταήδες μπάτσους, που μπερδεύονται διαρκώς και βλέπουν στα μάτια των άλλων τη μούρη τους, που κρατούν το πιστόλι ως προέκταση του μορίου τους και οπλίζουν και τραβούν τη σκανδάλη, κάθε φορά που αισθάνονται πως, εξαιτίας της ανικανότητάς τους, δε φουσκώνει τίποτα άλλο παρά μόνο τα χοντροδάκτυλά τους
Και αμέσως μετά έγινε…και τι δεν έγινε;
Έγινε «ήρωας» στα πανό κάποιων αναρχικών, που για καλή τους τύχη βρήκαν έναν ακόμη Καλτεζά, βρήκαν ακόμη ένα Α να το βάλουν σε κύκλο και να επιδοθούν στο γνωστό τους σπορ «σπάμε και λεηλατούμε τα πάντα», σώζοντας για λίγο ακόμη την χαμένη παρτίδα της αντιεξουσιαστικής τους ιδεολογίας και δράσης.
Αλλά και ένας από αυτούς έγινε, ένας «γνωστός-άγνωστος». Αυτό κραύγασαν οι απανταχού τσολιαδοφόροι πατριδοκάπηλοι που φιλοδοξούν να γίνουν τιμητές της εθνικής μας κάθαρσης, αλλά και όσοι φιλοδοξούν να γίνουν «τσολιάδες στ΄ αχαμνά μας» (βλ. ιστοσελίδα του CNN την επόμενη μέρα). Και από κοινού άρχισαν να κλοτσοπατούν το κουφάρι του.
Έγινε και «βορά» για όλους τους τηλεοπτικούς κανίβαλους. Για να ασελγήσουν ξανά και ξανά πάνω σε ανθρώπινη σάρκα, για να ξεδιπλώσουν ξανά και ξανά την απύθμενη υποκρισία τους και τους ατέλειωτους θεατρινισμούς τους, για να χύσουν ξανά και ξανά τα κροκοδείλια δάκρυά τους.
Έγινε όμως και «έναυσμα και σύμβολο». Έναυσμα και σύμβολο κινητοποιήσεων και αγώνων. Τόσο γρήγορων. Τόσο έντονων. Που έβγαλε αυθόρμητα έξω -αλήθεια και πότε άλλωστε δεν ήταν έτσι κάθε γνήσια και αυθεντική μορφή αντίδρασης;- τους μαθητές, τους νέους και όλους όσοι αισθάνονται ακόμη νέοι. Τους έβγαλε έξω από τις αραχνιασμένες αίθουσες των σχολείων, έξω από τις σκουριασμένες πόρτες των σχολείων, έξω από τους αναπαυτικούς καναπέδες των σπιτιών τους. Στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στα διαδικτυακά μονοπάτια. Για να φωνάξουν και να αντιδράσουν. Για να δείξουν σε όλους πως εκείνη η σφαίρα σημάδεψε τη δική τους καρδιά, σκότωσε τα δικά τους όνειρα.
Και τότε έγινε και μία πολύ καλή «ευκαιρία». Μία απρόσμενη ευκαιρία. Που την άρπαξαν αμέσως οι κομματικοί συμβουλάτορες. Ένας νέος «Πέτρουλας» προς πάσα αξιοποίηση και εκμετάλλευση.
Και μετά, τώρα, έγινε «ημέρα μνήμης». Όχι για τη μάνα βέβαια. Της μάνας ο πόνος είναι «μνησιπήμων, στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο». Έγινε «ημέρα μνήμης, στοχασμού και διαμαρτυρίας» για όλους όσοι το όνομα «Αλέξης» κάτι τους είπε και κάτι συνεχίζει να τους λέει. Και κυρίως για τα παιδιά, για να βγουν ξανά στο δρόμο και να φωνάξουν: «Αλέξη ζεις. Εδώ μες την καρδιά μας. Εδώ μες στα όνειρά μας». Αλλά και «ημέρα μνήμης και υποκρισίας» για όλους όσοι θέλουν απλώς να αφιερώσουν κάποια δακρύβρεχτα δευτερόλεπτα στο αδικοχαμένο παλικάρι ή για να πετύχουν μια «ελεγχόμενη έκρηξη» της νεανικής οργής.
Πολλά ήταν και έγινε ο Αλέξης.
Μα πάνω απ΄ όλα ήταν ένα παιδί· όπως άλλωστε τόσα, μα τόσα άλλα παιδιά.
Και έγινε μια σφαίρα. Μια σφαίρα στην καρδιά ενός παιδιού, μια σφαίρα στην καρδιά μιας μάνας, μια σφαίρα στην καρδιά της δημοκρατίας, μια σφαίρα στην καρδιά του μέλλοντος.
Μια σφαίρα όμως που έβγαλε μια σπίθα. Όχι όταν έφυγε από την κάνη του όπλου. Όχι όταν εξοστρακίστηκε, προσκρούοντας σε κάποια σκληρή επιφάνεια. Μα, όταν χτύπησε κατευθείαν στη μαλακή καρδιά. Όταν ζύγωσε και πυρώθηκε από τη φλόγα της καρδιάς.
Και αυτό κρατώ πως έγινε ο Αλέξης. Ο Αλέξης έγινε -και είναι- μια σπίθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου