Επίθεση στο ήθος του αντιπάλου

Επίθεση στο ήθος του αντιπάλου

Θεωρία και Πράξη, έκφραση-έκθεση Γ΄ Λυκείου, Βασίλης Πρασσάς, εκδόσεις Κοκοτσάκης
 

Στην περίπτωση αυτή ο πομπός απευθυνόμενος στο δέκτη και προσπαθώντας να τον πείσει πως η δική του θέση/άποψη είναι σωστή και όχι η θέση/άποψη κάποιου άλλου (αντιπάλου) επιτίθεται στο ήθος του αντιπάλου. Προβαίνει, δηλαδή, σε μια άμεση ή έμμεση προσωπική επίθεση εναντίον του, κατακρίνοντάς τον για το ποιόν του, για τις θέσεις του, ακόμη και για την προσωπική του ζωή.

Ένας τέτοιος τρόπος πειθούς είναι κατά βάση αντιδεοντολογικός και καταδικαστέος, διότι:

·      Δεν υπηρετεί την αλήθεια και το γενικό συμφέρον, τα οποία προκύπτουν μόνο μέσα από ένα γόνιμο και ήρεμο διάλογο, που στηρίζεται στη διαλεκτική «σύγκρουση» διαφορετικών απόψεων και στη βάσιμη επιχειρηματολογία.

·      Τρέφεται και τροφοδοτεί στερεότυπα και προκαταλήψεις.

·      Καλλιεργεί το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, προκαλώντας ρωγμές στον κοινωνικό ιστό.

·      Τρέφει τη σκανδαλολογία και τη «δαιμονοποίηση».

·      Καταλύει θεμελιώδη δικαιώματα, όπως αυτό της προσωπικής ζωής…

Μόνο στην περίπτωση που η επίθεση αυτή στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε στέρεα επιχειρήματα και σε ατράνταχτα τεκμήρια περί της «ανηθικότητας» και επικινδυνότητας του αντιπάλου, μπορεί να δικαιολογηθεί και να «νομιμοποιηθεί», στο όνομα της προστασίας του πολίτη και του κοινωνικού συνόλου.

Σημείωση: Ταυτόχρονα γίνεται και επίκληση στο συναίσθημα του δέκτη, καθώς δημιουργούνται σ΄ αυτόν διάφορα συναίσθημα, αφενός για τον «αντίπαλο», όπως για παράδειγμα αποστροφή, αγανάκτηση… και αφετέρου για τον πομπό, όπως για παράδειγμα εμπιστοσύνη, ασφάλεια κ.λπ.